Pod złamanym liściem.

wuwusiek

*siada na kanapie u siebie w domu i zaczyna czytać jeden z wielu zwojów, czekając na jakiekolwiek wezwanie*

Mirume

*Mirume się budzi i rozgląda dookoła*
- Co tu się działo, jak spałam?

Hijamate. · Gość

* kilka lat później, czas bliżej nieokreślony, na cmentarzu, w rocznicę ataku na wioskę*
Ciekawe, co oni teraz robią. *Hijamate ściąga z siebie czarny kaptur* Ciekawe, gdzie są i jak im tam jest. *rozgląda się w około widać pomniki Hatake, Hinaty, nieco dalej, pod drzewem znajdował się pomnik Tsunade.* Nie mogę uwierzyć, że to już trzecia rocznica. A my nadal nie zrobiliśmy nic, aby odbudować wioskę.

Damage

*Damage siedziała w swoim gabinecie i piła kolejną butelkę sake. Niestety, jej mocna głowa uniemożliwiała jej zapomnienie. Chociaż na chwilę... Wioska, w której się wychowała, która była jej domem, dla której walczyła była już tylko wspomnieniem. Na zewnątrz, za wielkim oknem wszędzie walały się gruzy. Nieliczni odbudowali swoje domy i osiedli na powrót w Konosze.*
-Trzeba coś zrobić! Nie mogę na to patrzeć!
*Jedynym miejscem, które uprzątnięto, był cmentarz. Hokage chwyciła zwój i zaczęła szybko na nim pisać. Po chwili wielki biały gołąb szybkował po niebie w kierunku Wioski Piasku*

wuwusiek

*przechadza sie wąskimi uliczkami w wiosce. Doszła do niewielkiego budynku i po schodach weszła na drugie piętro. Cicho zapukała w drzwi. Po chwili ujrzała kobiecą sylwetkę, która gestem ręki zaprosiła ją do środka* -Hey Mizumi. *zdjęła buty i wchodząc do środka odpaliła papierosa*

Damage

*Wróciła do swojego mieszkania i, pijąc kakao, usiadła na kanapie przed zdjęciami wszystkich, którzy zginęli.*
-Dlaczego nie wezwałam ICH od razu... Dlaczego... Bałam się odejść? Bałam się znaleźć w tej przeklętej krainie bez tego, co mi bliskie? Ale przecież teraz właśnie tak jest... Przepraszam... Przepraszam... *ukrła twarz w dłoniach*

Hijamate. · Gość

*przechadza się pomiędzy grobami, omijając szlak drzew. wspomnienia wróciły, wszystkie radosne, roześmiane twarze nagle pojawiły mu się przed oczami, co tylko wzmogło urazę do samego siebie*. ONI dali by radę. Mogliśmy przecież... a teraz możemy już tylko patrzeć. *spogląda niebo, widzi białego ptaka, zastanawia się, co Hokage zamierza zrobić.

Damage

*Damage wstała z kanapy. Oczy, czerwone od długiego płakania, piekły. Ciepłe kakao, które wczorajszego wieczora zostało postawione na stole, teraz było zimne. Hokage zarzuciła na siebie płaszcz i wyszła z domu*

Hijamate. · Gość

*Noc zapadała. Księżyc wyłonił się zza chmur, Hijamate przemierzał ruiny, niezliczony już raz. Chociaż strach już minął, ciągle miał wrażenie, jakby wszyscy, którzy zginęli się na niego patrzyli. Ich wzrok, jakby pełen odrzucenia z pytaniem: Dlaczego dałeś nam umrzeć? Czarny, długi płaszcz i tego samego koloru glany oświetlał księżyc, jasne światło oświetlał twarz.*
- Damage, gdzie się wybierasz? *telepatia*

Damage

-Do biura, oczywiście...
*Wchodzi powoli po schodach, czego nigdy nie robiła. Mija drzwi swojego gabinetu i wchodzi do pomieszczenia, w którym znajdują się portrety poprzednich Hokage. Siada na kanapie przed nimi.*
-Co wy byście zrobili?
*Ich sylwetki biły pewnością siebie, dobrem i sprawiedliwością. Oczy... Tak inteligetne. Niebieskie tak bliskie sercu.*

Mirume

*Mirume mieszka w swojej nowej chatce pod lasem. W tej chwili siedzi sobie spokojnie przed komputerem i stara się pracować*
- Hej, Zaraki, zrób herbatki - krzyczy do kuzyna, który z nią mieszka.
*Jej wzrok pada na telefon. Może by tak do kogoś zadzwonić? Zastanawia się. Bierze komórkę i wybiera numer*
- Hej, Damage, co tam u ciebie?

Damage

*Damage słysząc dzwoniący telefon przestaje dumać. Wychodzi z pomieszczenia i odbiera*
-Mirume? U mnie nie najlepiej. Przez ostatnie trzy lata nic nie zrobiłam, a teraz przez cały miesiąc beczałam. Jestem kupą gówna.

Mirume

- No to się weź w garść, dziołcha i zacznij coś robić, a nie marudź - stwierdza Mirume - Odstaw butelkę i zacznij budować.
*Pije herbatkę zrobioną przez drogiego kuzyna*

Damage

-Ja mam budować? Sama? Chyba żartujesz. Nie jestem Zaraki. Wysłałam już list do Suny, ale nie wiem, czy Gaara... Po tym wszystkim co się stalo... *wzdych*

Mirume

- To się sami zabierzemy do budowania^^ - proponuje Mirume - Idę po młotek.
*Podchodzi do szafki z narzędziami*
- Chodź Zaraki, będziemy budować^^

Hijamate. · Gość

*Hijamate uśmiecha się pod nosem* Jak miło, nasza stara grupka się zejdzie. Nie widziałem ich prawie trzy lata. *wzdycha i znika w dymie. kilka minut później pojawia się w sali z portretami.*
- Co o tym sądzisz Damage? Nie zaszkodzi! musimy się wziąć w garść i zacząć myśleć. myśleć, a nie lamentować. oni by tak nie zrobili, zapewniam Cię. Minato nie był taki, walczył do końca, nie poddawał się! My jako jego uczniowie powinniśmy robić to samo. Słyszysz mnie?

Damage

*Damage siada zrezygnowana na fotelu. Wyobraża sobie Zarakiego naprawiającego coś*
-Cholera jasna... *Po chwili dociera do niej co mówi Hijamate* - Ale zauważ, ja nie jestem jak Minato-sensei.
*W okno zaczyna pukać biały gołąb*

Hijamate. · Gość

Cóż za... *powstrzymuje się i wypuszcza powietrze* Nie obchodzi mnie, co zamierzasz! Odbuduje tę wioskę, przywołując tutaj nawet Pierwszego! *Hijamate wychodzi przed budynek, robi kilka pieczęci, nagle z ziemi wyłania się złota trumna*

Damage

-Szlag by cię, Hijamate! - Wrzeszczy przez okno, odbierając od gołębia odpowiedź. Rozwija ją i w oczach znowu stają jej łzy. - Przybędą! Przybędą pomóc! Gaara osobiście się pojawi! - Krzyczy do "tych na dole".

Mizumi-chan

- Hej Wuwuś! *siada na krześle w kuchni i pije herbatę* - Co tam słychac u Ciebie? *patrzy ciekawsko na Anie*